Η Ελλάδα, όπως είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο, έχει αμέτρητες φυσικές ομορφιές και σε συνδυασμό με την τουριστική υποδομή που υπάρχει, αποτελεί ιδανικό προορισμό διακοπών.
Ο πλούτος και η ποικιλία των Ελληνικών θαλασσών από τη μία, τα σπάνια τοπία με τα μοναδικά δάση των βουνών από την άλλη, δίνουν τη δυνατότητα στον επισκέπτη να επιλέξει... βουνό ή θάλασσα…; ή μήπως και τα δύο…;
Καλώς ορίσατε στο Πήλιο...
Το Πήλιο είναι βουνό στην καρδιά του Ελλαδικού χώρου και ανήκει στο Νομό Μαγνησίας δίπλα από την πόλη του Βόλου.
Είναι ομαλό, ήρεμο βουνό χωρίς έντονες χαράδρες και υψώνεται απότομα από τη θάλασσα. Μπορούμε να πούμε πως το Πήλιο αποτελεί το φυσικό σύνορο της Μαγνησίας με το Αιγαίο πέλαγος. Αυτό το χαρακτηριστικό καθιστά το Πήλιο ως ένα μοναδικό βουνό στον Ελλαδικό χώρο.
Το Πήλιο επίσης είναι βουνό με χαμηλό υψόμετρο (η υψηλότερη κορυφή του Πηλίου είναι ο "Πουριανός Σταυρός" με ύψος 1.624 μέτρων).
Κατά την Ελληνική μυθολογία η κορυφή του Πηλίου ήταν η κατοικία του Δία του Ακραίου και το Πήλιο η πατρίδα των Κενταύρων που από εκεί ψηλά υπενθύμιζαν συχνά την τερατώδη τους ύπαρξη. Ονομαστό βασίλειο όμως και του δικαιότερου των Κενταύρων, του γέροντα Χείρωνα που είχε τη δυνατότητα να γιατρεύει με τα βότανα του μαγεμένου Πηλίου τις ανθρώπινες αρρώστιες.
Aπό την αρχαιότητα ακόμα το Πήλιο ήταν ονομαστό όχι μόνο για τα πυκνά του δάση, αλλά ήταν και φημισμένο επίσης σαν "ιαματικό όρος" γιατί ήταν γεμάτο από βότανα και ιαματικά φυτά.
Τις ομορφιές του Πηλίου όπως προαναφέραμε, έχουν υμνήσει ο Όμηρος ο οποίος το αναφέρει ως "εινοσίφυλλον" (για τους ανέμους που το ταράζουν), ο Ησίοδος "υλήεν" (για τα πυκνά δάση του), "αιπύ" (για τους ψηλούς γκρεμούς) ο Οβίδιος, ο Πίνδαρος "ανεμοσφάραγες πλαγιές" (πλαγιές που δέρνονται από τον άνεμο), ο Σιμωνίδης "μέγα" (για τη μεγαλοπρέπειά του) αλλά και ο Ηρακλείδης "πολυφάρμακον" (για την πλούσια ποικιλία βοτάνων του).
Όσο και αν το ύμνησε ο Όμηρος και οι άλλοι αρχαίοι ποιητές και συγγραφείς έδωσαν περιγραφές για θέσεις και για πόλεις, ποτέ μέχρι σήμερα δεν επαληθεύτηκαν με αρχαιολογικά ευρήματα.
Το Πήλιο μπορούμε να το χωρίσουμε σε 3 μέρη:
• Στο Βόρειο Πήλιο
• Στο Κεντρικό Πήλιο
• Στο Νότιο Πήλιο.
Το Βόρειο Πήλιο είναι λιγότερο κατοικημένο, αλλά παρουσιάζει έντονη βλάστηση σε σχέση με τα άλλα μέρη. Στο Κεντρικό Πήλιο, όπου βρίσκονται και οι υψηλότερες κορυφές, υπάρχει περισσότερη ανάπτυξη και τα σημάδια του πολιτισμού και της παράδοσης είναι εμφανή. Το Νότιο Πήλιο έχει λιγότερη βλάστηση, λιγότερα νερά και είναι πιο ομαλό. Το Κεντρικό Πήλιο, μπορούμε να το χωρίσουμε σε Ανατολικό και Δυτικό.
Ολόκληρη η περιοχή του Ανατολικού Πηλίου καλύπτεται από πυκνά δάση σε όλους τους τόνους του πράσινου και του γκριζοπράσινου και δένει αρμονικά με τα σμαραγδένια νερά του Αιγαίου. Δάση από οξιές, πλατάνους, καστανιές, οπορωφόρα, εσπεριδοειδή, ελαιώνες, εναλλάσονται με ανθισμένες πλαγιές και δροσερές ρεματιές με γάργαρα νερά. Γραφικά χωριά φωλιάζουν μέσα στο βουνό, γραφικά σπίτια, παραδοσιακά λιθόστρωτα και ανηφορικά καλντερίμια συνθέτουν μία εικόνα σπάνιας ομορφιάς.
Το Πήλιο έχει ένα δικό του μοναδικό κλίμα, ειδικά τον Χειμώνα και αυτό το καθιστά ακόμα πιο ιδιαίτερο. Αν και όπως προαναφέραμε είναι βουνό με χαμηλό υψόμετρο, κατά τους χειμερινούς μήνες υπάρχει έντονη χιονόπτωση την οποία δεν συναντάμε ακόμα και σε άλλα βουνά με μεγαλύτερο υψόμετρο.
Αυτό το ιδιαίτερο κλίμα του Πηλίου, ευνοείται σε μεγάλο βαθμό από τη θάλασσα. Όταν οι καιροί έρχονται με βορειοανατολικούς ανέμους, το πρώτο βουνό που συναντούν είναι το Πήλιο και αφήνουν όλο το νερό τους με ιδιαίτερη ένταση.
Αυτό το νερό τρέχει αδιάκοπα στο Πήλιο από τα ποτάμια, από τα ρέματα και από τα ρυάκια. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι το νερό είναι ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζει το Πήλιο.
Οι άνθρωποι ανέκαθεν εκμεταλεύονταν σε μεγάλο βαθμό τη ροή του νερού, πόσο μάλλον στο Πήλιο όπου υπάρχει άφθονο, είτε για να ποτίσουν τα χωράφια τους, είτε για να φτιάχνουν τις δρυστέλες ή αλλιώς νεροτριβές για να καθαρίζουν τα υφαντά, τις φλοκάτες, τα χαλιά τους. Επίσης στη ροή των ποταμών υπήρχαν μύλοι και λιοτρίβια.
Τα στοιχεία που έκαναν τους ανθρώπους να κατοικίσουν το Πήλιο, εκτός από το πανέμορφο περιβάλλον είναι η καλλιεργήσιμη γη και το νερό το οποίο αποτελεί στοιχείο πολιτισμού. Άρχιζαν να χτίζουν τα χωριά ψηλά από τη θάλασσα έχοντας προτεραιότητα την ασφάλεια τους.
Ασφαλείς χώροι ήταν μόνο η ορεινή ζώνη του Πηλίου και με αυτόν τον τρόπο θα ήταν μακρία από τη θάλασσα και κατ’ επέκταση μακρία από από τους πειρατές και με επιλογή διαφυγής το δάσος. Γι’ αυτό και συναντάμε μια μέση ορεινή ζώνη γύρω στα 500 μέτρα υψόμετρο, χτισμένη και όλα τα χωριά σχεδόν να έχουν και από ένα επίνειο το οποίο παλιά εννοείται πως δεν είχε καμία αξία τουριστική.
Αποτελούσε ένα σημείο πρόσβασης, ένα σημείο τροφοδοσίας. Γι’ αυτό και όλα τα επίνεια δεν είναι δομημένα χώριά με πλατείες, εκκλησίες και άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία τα συναντάμε στην ορεινή ζώνη του Πηλίου.
Η ανάπτυξη των παραθαλάσσιων περιοχών του Πηλίου, έγινε πάρα πολύ αργότερα, καθαρά για τουριστικούς λόγους. Το Πήλιο στην κυριολεξία ξεφυτρώνει μέσα από τη θάλασσα, ανεβαίνει απότομα, ειδικά στην Ανατολική του μεριά. Το βιώνεις... το βλεπεις.. το ζεις... και εκει όπου ξεφυτρώνει σχηματίζονται πανέμορφες παραλίες...
Ο συνδυασμός αυτός του βουνού με τη θάλασσα είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ...
