Ο Συγγραφέας Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος, είχε την ευγενή καλοσύνη και μας έστειλε ένα κείμενο αποκλειστικά για το www.pelionweb.gr με τίτλο ''Παράδεισος επί της γής…'' αφιερωμένο στο Πήλιο και τα χωριά του.
Το Πήλιο για τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο, αποτελεί τόπο έμπνευσης και έντονων αναμνήσεων καθώς διατηρεί κατοικία στο πανέμορφο χωριό του Κεντρικού Πηλίου ’’ Άγιος Λαυρέντιος’’ και ως εκ τούτου, οι επισκέψεις του στην περιοχή είναι πολύ συχνές.
Η ομάδα του Pelionweb, τον ευχαριστεί θερμά και του εύχεται ό,τι καλύτερο…
Λένε πολλοί πως το Πήλιο είναι ένας πανέμορφος τόπος και τις τέσσερις εποχές του έτους. Πόσο δίκιο έχουν!
Η εναλλαγή των εποχών του έτους οδηγεί τη φύση σε μια εναλλαγή χρωμάτων, η οποία είναι φανταστική...
Το πράσινο του βουνού, το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, το κίτρινο των πεσμένων φύλλων, το κόκκινο και οι θαυμαστές αποχρώσεις του...
Τα μονοπάτια, τα νερά, οι παραλίες, τα δένδρα και τα χωριά του μυθικού αυτού βουνού σε αναγκάζουν να μη μείνεις απαθής, αλλά να αποκτήσεις αισθητική και φιλοσοφία γύρω από το ωραίο...
Για μένα τούτος ο τόπος είναι πηγή έμπνευσης! Η κρήνη της δικής μου έμπνευσης...
Είναι το μέρος που ξεφορτώνω την σκέψη, τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα της φορτωμένης καθημερινότητας και προσπαθώ να δημιουργήσω τις ιστορίες μου παρέα με τις τόσο όμορφες οπτικές, αλλά και ακουστικές του εικόνες.
Πολλές φορές ο τόπος αυτός παρελαύνει - φορώντας πάντοτε τα καλά του - μέσα στα μυθιστορήματα μου. Σας παραθέτω μέρος μιας περιγραφής ενός μικρού παραδοσιακού σπιτιού από το μυθιστόρημά: "Ψυχές που δεν τις ζέστανε η αγάπη".
''Διώροφο και σε τέσσερα επίπεδα ήταν το όνειρο του Νεοέλληνα! Δεν ήταν κανένα παλιό αρχοντικό, κι όμως είχε την αρχοντιά και την χάρη του αυτό το σπιτάκι. Μόλις άνοιγες την παμπάλαιη πόρτα του 1814 έπεφτες πάνω στην κουζίνα του σπιτιού. Ο πρώην στάβλος που
ανακαινίστηκε και μεταμορφώθηκε σε κουζίνα στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 σε υποδεχόταν γλυκά... Μια τεράστια κουζίνα πλέον... που σε έκανε να την αγαπήσεις από τη πρώτη στιγμή και δεν σε άφηνε να ξεκολλήσεις τις αισθήσεις σου από αυτήν...
Τα χνώτα των ζώων των παρελθόντων ετών και οι ανάσες της Υπάτης και της Παναγούλας ζέσταιναν τον χώρο. Διαφορετικοί οι καιροί, διαφορετική η ζεστασιά... Οι δυό τους ολόκληρο το τριήμερο δεν κουνήθηκαν από τους αναπαυτικούς καναπέδες της κουζίνας...
Η Υπάτη κορόιδευε την Παναγούλα για τους καναπέδες κι αυτή της απαντούσε χαμογελαστά λέγοντάς της πως οι συγκεκριμένοι καναπέδες ήταν διαφορετικοί. Δε θα προλάβαιναν να τους βαρεθούν επειδή δε θα τους χόρταιναν!"
Αυτό είναι το Πήλιο! Δεν προλαβαίνεις να το βαρεθείς, επειδή ποτέ δεν το χορταίνεις...
Και συνεχίζω τον μύθο: " Και τι δεν είχε αυτή η κουζίνα... Τα τεράστια ντουλάπια, τα οποία ακουμπούσαν σχεδόν στο ξύλινο ταβάνι με τα παλιά δοκάρια, τα καφέ ντουλάπια της οικογένειας του Χαντρινού με τα πορσελάνινα χερουλάκια, αυτά τα ντουλάπια που χαιρόσουν και να τα βλέπεις και να τα ανοίγεις. Τα πάντα είχαν στο εσωτερικό τους!
Το τεράστιο τζάκι έκλεβε την παράσταση ακόμα κι όταν δεν έκαιγε τα χοντρόξυλα που μπορούσε να φιλοξενήσει. Στον τοίχο απέναντι από την πόρτα, ένα μεγάλο κεντημένο χαλί σε καλούσε με φωνή σειρήνας να το προσέξεις πρώτο. Ήθελε να έχει την πρωτοκαθεδρία.
Τα χρώματά του, σε αποχρώσεις του κόκκινου και του καφέ με αρκετό μαύρο... Που και που σκόρπιες πιτσιλιές από το πράσινο της ελπίδας. Δίπλα του, προς τη μεριά του τζακιού δυο παλιά τεράστια σινιά της γιαγιάς της... "
Θα μπορούσα να σας παραθέσω πολλές σελίδες που έχουν τη δράση τους στο Πήλιο για να εξερευνήσετε την δική μου οπτική ματιά μέσα από τα βιβλία μου.
Δε θέλω όμως να σας κουράσω με αποσπασματικές περιγραφές...Σας λέω μόνο αυτό...
Στη Θεσσαλονίκη όταν είμαι χαρούμενος σκέπτομαι το Πήλιο!
Τι καλά που θα ήταν να είμαι τώρα στην Πλατεία της Τσαγκαράδας, στην εκκλησία του Κισσού... ή στη Βυζίτσα! Κι όταν τα συναισθήματα βαραίνουν και είμαι λιγότερο χαρούμενος... προσπαθώ να πάρω δύναμη και να αισθανθώ δυνατός... πάλι από τούτα τα μαγικά μέρη!
Ο Άγιος Βλάσιος, οι Πινακάτες, οι Μηλιές, ο Μυλοπόταμος...
Τι να πει κανείς!
Και τέλος το χωρίο μας!
Το δικό μας χωριό...
Κι ας είμαστε ξένοι!
Το χωριό που δεν είχαμε...
Το χωριό που αποχτήσαμε...
Το μουσικό χωριό της Ευρώπης.
Ο Άγιος Λαυρέντιος με τα δρομάκια του... ο παράδεισος επί της γης!
Για το www.pelionweb.gr
Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος
Το προσωπικό Blog του Συγγραφέα | Η προσωπική σελίδα του Συγγραφέα στο Facebook
